Fischer Z. en inner Sleeve Live
Concert
k
urjr
Als vervolg op Plaatpraat
in het nummer van de vori
ge maanden nu iets over de
concerten die Fischer Z. en
Inner Sleeve onlangs in ons
land gaven. Het is dit jaar
dus niet alleen bij de con
certen van maart gebleven,
maar er kan dan ook ge-
zegd worden dat het met de
popconcerten over het alge-
meen hijzonder goed gaat.
Zoals vorige maand al be-
schreven hing voor Fischer
Z. veel af van het succes
van hun concerten. En
hoewel de groep dit jaar in
eigen land (Engeland) nog
niet op het podium heeft
gestaan, rest er voorlopig
slechts een conclusie:
Fischer Z. redt het well
Alle zes Nederlandse con
certen waren in een mum
van tijd volledig uitver-
kocht en zowel de elpee
Red Skies over Paradise als
de single Marliese verko-
pen beter dan ooit ver-
wacht kon worden. Twee
van de zes concerten heb ik
persoonlijk kunnen mee-
maken en wel die in Mu-
ziekcentrum Vredenburg
in Utrecht op 9 april en
twee dagen later in het
Amsterdamse Paradiso.
Voor de tournee werd het
Fischer Z.-trio bijgestaan
door Bern Newman (gitaar)
en Graham Pleath (toetsen)
en het hoge peil van de el-
pees werd tijdens de optre-
dens minstens geevenaard.
Het concert in Utrecht
sprak mij iets meer aan dan
dat in Paradiso, maar dat is
vrij logisch omdat de twee-
de keer mij alles iets te be-
kend in de oren klonk.
Fischer Z. deed er overi-
gens alles aan om het pu-
bliek tevreden huiswaarts
te laten gaan, wat in beide
gevallen helemaal lukte.
John Watts en de zijnen
bleven steeds even enthou-
siast.
De enige fout die de groep
in het overvolle en uiterst
benauwde Paradiso maakte
was het spelen, tijdens de
toegiften, van Moonsha-
dow van Cat Stevens. De
groep heeft meer dan vol-
doende eigen repertoire en
een klassenummer als
Going Deaf for a Living
werd (helaas) niet gebracht.
Na het grote succes van de
tour door Duitsland mag
duidelijk zijn dat Fischer Z.
op het continent weinig
kwaads kan doen, wat ook
wel blijkt uit het feit dat de
groep als hoofdact is uitge-
nodigd voor het Pink Pop-
festival.
In het voorprogramma
stond de Canadese (hard-)
rock formatie Stanley
Frank. Deze viermans-for-
matie rondom de gelijkna-
mige zanger-gitarist heeft
hier ook een elpee uitge-
bracht (Play it 'till it hurts)
en, hoewel een aantal
nummers niet slecht was,
was een en ander toch wei
nig verrassend.
Voor Danny Lademacher's
Inner Sleeve moest het
concert op 17 april in Para
diso het hoogtepunt wor
den van een uitgebreide
tour door ons land. Danny
Lademacher en zanger
Emile den Tex hadden
elkaar hier tijdens een jam-
sessie ontmoet en dat was
de eerste stap tot het
oprichten van Inner Slee
ve. Paradiso was, opvallend
genoeg, opnieuw uitver-
kocht. De begeleiding door
de bekende Nederlandse
John Watts van Fischer Z.
pop-pianist Robert Jan
Stips kwam de muziek ze-
ker ten goede en het werd
een zeer gezellig en goed
concert. Het enthousiasme
van de groep en het pu-
bliek leek niet te stuiten.
Jammer, dat het repertoire
van deze nieuwe band nog
niet zo uitgebreid is, anders
waren ze niet weg te slaan
geweest.
Hoogtepunten waren de
single Where are the girls,
Bitter Tears, Black Pearl
(niet op de elpee) en vooral
Bring on the Nile. Dit laat
ste nummer speelde de
groep nog een tweede keer,
nadat de lichten in Paradi
so alweer een tijdje aan wa
ren geweest.
Het voorprogramma werd
verzorgd door de nieuwe
Amsterdamse groep Oh
Boy. Deze groep wordt als
veelbelovend beschouwd.
Hoewel de muziek instru-
mentaal niet slecht was
had ik me er toch meer van
voorgesteld. De intro's le-
ken veel teveel op elkaar
en de zang was ronduit
zwak. Het was ook niet
verwonderlijk dat, toen de
groep na afloop van het
concert opnieuw op het
podium verscheen, de zaal
al voor het grootste gedeel-
te was leeggestroomd.
De laatste tijd is er een
opleving van de oude
Rockabilly- muziek. De
aanzet hiertoe werd gege-
ven door de Engels-Ameri-
kaanse formatie The Stray
Cats, die onlangs ook voor
een paar heel geslaagde
concerten in ons land was.
Van hun ontdekker en pro
ducer Dave Edmunds is net
ook een elpee verschenen,
Twangin'(WEA/Swan
Song 59411). Hierop staan
enkele oude rock 'n' roll
successen, die door Ed
munds met medewerking
van zijn oude groep Rock-
pile en o.a. ook The Stray
Cats in een wat nieuwer
jasje zijn gestoken. Singing
the Blues, Baby let's play
house en het schitterende
Almost Saturday Night
zullen bij velen nostalgi-
sche gevoelens oproepen.
Een ander opvallend
Rockabilly-groepje is The
Polecats uit Engeland
Deze Cats, ook geprodu-
ceerd door Edmunds, heb-
ben een oud nummer van
David Bowie, John, I'm
only dancing op zeer ge
slaagde wijze op single ge-
zet. Vooral de originele uit
drie nummers bestaande
10-inch versie, op rose vi
nyl, kan ik iedereen aanra-
den, al zal die niet makke-
lijk te krijgen zijn (Phono
gram/Merc. Pole 10).
Paul Dohmen
Ankertros 32
