Praatje
over Rotterdamse
puzzle-rit
De jaarlijkse puzzle-rit van de Rotterdamse
P.V. werd deze keer gehouden op zaterdag
3 november. Toen ik de maandag daarop
de kantine betrad om een bete broods tot
mij te nemen, werd ik daar enthousiast
ontvangen door Dirk die daar alreeds zat
te hachelen als een baggermolen. ,,De
puzzle-rit was weer reuze gezellig he", be-
gon hij gelijk. ,,lk heb na afloop met een
heleboel mensen gesproken en iedereen
vindt, dat het iedere keer nog leuker wordt.
Hier en daar gingen er zelfs stemmen op
om een paar keer per jaar zo'n rit te or-
ganiseren. Nou, ik ben er voor tot in het
diepste putje van mijn hart. Ik heb mij zo
vorstelijk geamuseerd dat mijn haar ervan
ging krullen". Nu moet U weten dat Dirk
bovenop zo glad is als een ijshockey-schijf.
Maar goed, hij drukt zich weleens meer
wat eigenaardig uit. Ik nam plaats tegen-
over hem en sprak hem als volgt toe:
,,Dirk", zei ik en probeerde een gevoelig
timbre in mijn stem te leggen, ,,Dirk, ouwe
kammenbreker, hoe kan je nou zo licht-
vaardig zeggen dat er een paar maal
's jaars zo'n rit moet worden georganiseerd.
Heb je er wel besef van wat daar allemaal
voor komt kijken? Nee, natuurlijk niet!
Maar goede man, laat ik je dan vertellen
dat het mij, als correspondent,, was gegund
een blik achter de schermen te werpen. Ik
heb verbaasd gestaan over de organisatie
en improvistatie. Met het uitzetten mee is
de rit 12 maal verreden en telkens was er
wel iets veranderd. Een keer was er bij een
aantal verkeersborden, waar een reken-
sommetje moest worden gemaakt van het
aantal kilometers, een bord bijgeplaatst
waardoor het sommetje ineens niet meer
klopte. De andere keer was er een houten
valk, die in de vragen was verwerkt, door
de een of andere deukendouwer van het
hek gereden. En ga zo maar door. De or-
ganisator, de heer Spermon heeft 1001 din-
gen moeten regelen. Goed, de deelnemers
hebben daar niets van gemerkt en zo hoort
het ook. Het enige wat van hen verwacht
werd was dat zij zich zouden amuseren".
Zo sprak ik tot Dirk, die zijn vakantie-
kaarten altijd pleegt te ondertekenen met
,,De Genieter".
Maar inderdaad, de rit was ook deze keer
weer dikke mik. Aan iedere deelnemer die
's morgens vroeg de terreinen van Van
Nelle opreed werd een genummerde enve
lop overhandigd. Nadat hij zijn auto op een
met dat nummer corresponderende plek
had gezet, betraden hij en zijn teamgenoten
de kantine, waar zij werden onthaald op
een aftreksel van een der producten die
de „Arreme Weduwe" zo beroemd hebben
gemaakt. leder kon zijn koffie krijgen zoals
hij het hebben wilde. Mej. Boogaarts, de
kantinejuffrouw van Van Nelle was geen
moeite te veel. Veel of weinig suiker en
melk, het kon allemaal. Alleen Dirk had
weer iets bijzonders. Hij wou zijn koffie zo
zwart als de nacht, zo heet als de hel en
zo zoet als de zonde.
Omdat een der wedstrijd-controleurs per
ongeluk de startvlag had meegenomen,
zwaaide om 08.31 uur, de door mej. Boo
gaarts ter beschikking gestelde theedoek
en ging de eerste wagen van wiek. Er
werd gestart met tussenpozen van een mi-
nuut, zodat in precies een half uur alle 30
equipe's op de weg waren. De route was
41 km en er moest een gemiddelde snel-
heid worden gemaakt van 15 km per uur.
Er waren 55 vragen en aanwijzingen en
daarbij moest men 6 foto's herkennen. Bij
cafe Schot, in het recreatieschap De Rot-
temeren was een stop. Als U daar ooit
eens in de buurt komt, moet U er de erw-
tensoep eens proberen. Buitengewoonl
Het eindpunt was op de terreinen van de
Veiling voor Rotterdam en omstreken te
Bleiswijk. Hier moesten alle deelnemers,
onder het toeziend oog van de adjudant
van politie, de heer J. Knippenberg, enige
vaardigheidsproeven afleggen, die meetel-
den voor het puntenklassement. Nadat wij
waren verwelkomd door de burgemeester
van Bleiswijk, de heer Dr. E. Krop, schaar-
den wij ons in de bij de veiling behorende
kantine, aan de lunch. Daarna gingen alle
deelnemers naar de veilinghallen om daar
mee te doen aan een spel onder leiding
van de veilingmeester, de heer A. van
Wattum. Iedere deelnemer had in de bank
waarin hij was gezeten een knop. De be-
doeling was, door op het juiste moment de
ze knop in te drukken, de wijzer van de
grote veilingklok op 100 te laten stoppen.
Drukte men echter te vroeg, dan verscheen
het plaatsnummer van de vluggert op het
electronische bord en werd men van ver-
dere deelneming uitgesloten. In het begin
ging het niet van een leien dakje, hetgeen
de veilingmeester de opmerking ontlokte
dat hij blij was dat hij niet iedere dag op
deze wijze zijn groenten moest verkopen.
Maar allengs ging het beter en was naar de
mening van de deelnemers het spel veel te
gauw afgelopen. ,,'t Was een leuk spel
he?" zei ik tegen Dirk, maar die haalde zijn
schouders op. ,,'k Heb er niet van geno-
ten", zei hij. „lk dacht dat mijn knoppie
niet werkte, maar toen ik een keer goed
drukte stond ineens mijn nummer op het
bord. De veilingmeester zei toen dat ik af
was, maar dat wij prettig hadden samen-
gewerkt".
Terwijl men met bovengenoemd spel bezig
was om een van de tien flessen vuurwater
te verdienen, was een team van medewer-
kers druk bezig de punten voor het klasse-
ment te tellen. De antwoorden op de ge
stelde vragen waren natuurlijk niet altijd
juist. Een der deelnemers had de vraag:
,,waar bevind zich Veendam?" (de naam
van een bedrijf) beantwoord met, in Z.H.
en laat ik nu altijd hebben gedacht dat
Veendam in Groningen lag.
Nadat men zich weer in de kantine had
verzameld en een ieder, voorzien van een
hapje of een snapje was gezeten, maakte
de heer Spermon de uitsiagen bekend,
maar niet voordat hij al diegenen die had
den meegewerkt of gastvrijheid hadden
verleend had bedankt. Een der deelnemers
bleek te zijn gediskwalificeerd. Schijnbaar
gedachtig aan het schoolboekje ,,De Wereld
In" was hij zover afgedwaald dat men hem
pas na een achtervolging van drie kwartier
weer op de route had kunnen terugzetten.
De poedelprijs, een wandbord met de tekst
,,haastige spoed is zelden goed", was voor
de heer P. Visser. De rit van het vorige
jaar was gewonnen door de heer W. G.
Koster en dat was hem klaarbiijkelijk zo
goed bevallen dat hij ook deze keer beslag
op de eerste prijs legde. Dirk wordt steeds
beter. Hij eindigde deze keer als tiende.
Nadat de prijzen waren uitgereikt, ging
ieder tevreden naar huis. Ik meen zeker te
weten dat op die dag, in vele gezinnen tot
laat in de avond over de puzzle-rit is ge-
praat. Maar niet voor Uw correspon
dent. Want toen Dirk allang aan de zijde
van Beppie, zijn wettige echtgenote, van
geweldige ralley-overwinningen lag te dro-
men, zat Uw correspondent met een voile
peukenbak en een afgedankte typewriter,
dit stukje te bakken. P. J. d. H.
24
