St
Een feest
dat je jaren
bijblijft
Zaterdag 10 november 1973... Toute Am
sterdam was aanwezig in het congrescen-
trum van de Amsterdamse Rai.
Toen ik, in fraai vrouwelijk gezelschap
(mijn echtgenote) mijn entree maakte, kwam
ean gevoel over mij alsof ik op een grootse
party was beland (reporters ,,belanden" al-
tijd op een party").
Wei kregen we bij het binnenkomen een
aantal ,,bonkaarten" uitgereikt (hoe kan het
ook anders in deze tijd van laag-conjunc-
tuur). Daar konden we mee ,,betalen". Na
het ,,garderobe-werk" besloten we eens een
beetje rond te lopen en de sfeer op te
snuivee.
We kwamen van alles tegen: haringkarre-
tjes, soep- en ballententen (stalletjes waar
je soep en ballen kon krijgen) petit cha
teaux de fromage (kaastentjes) en nog veel
meer.
U kunt zich voorstellen dat het een afgrij-
selijk moeilijke zaak is om de sfeer op een
feest door middel van letters en zinnen
weer te geven. Ik zal het toch proberen.
Binnenkomend raakten we meteen verzeild
in een soort gala-bal met het Ball-room
orkest o.l.v. Harry de Groot. We besloten
meteen maar te beginnen en al dansend
aan het ander einde van de zaal te komen
Halverwege echter werd het ballroom or
kest verwisseld voor een steel-band (Sil-
vertone of zo iets). Onze timing kwam
helemaal in de war, want het tempo lag
uiteraard veel hoger dan bij het slow-
quick-quick-slow" orkest. We waren dan
ook zeer snel aangeland aan het eind van
de zaal, alwaar we meteen onze bonkaarten
konden omzetten in iets vloeibaars.
Na op de midden-amerikaanse toer te zijn
geweest met de steel-band hadden we een
soort rubber-achtig gevoel in onze benen
en we besloten dan ook maar eens even
lekker te gaan zitten. We kwamen terecht
in de Blauwe Zaal waar films werden ver-
toond. Slapstick films. We zagen Charley
Chaplin vallen met zijn buik in een plas
zand en de Dikke en de Dunne van een
ladder af te donderen. De hele zaal zat con
stant vol. Prima idee.
Onderweg naar Digno Garcia y sus Carios
de Paraguay kwamen we een pottenbakker
tegen alsmede de caricaturist Rodriga en
Phoa Yan Tiong, een Chinese goochelaar.
We kwamen steeds meer onder de indruk
van de voortreffelijke organisatie van dit
feest. Voor elck wat wils, nietwaar?
Eigenlijk was het zo dat we op een soort
sight-seeing-tour waren want zonder het
ons toegezonden programma met platte-
grond waren we nergens.
Opeens stonden we midden in het vader-
landse hitwezen. De disco-bar met de disk-
jockeys Eddy Becker (u weet wel, de man
met de wekker) en de enthousiaste Eddy
Owens. Uit de manshoge luidsprekers
stroomden de Rolling Stones, Carpenters
en Long Tall Ernie en de Shakers met het
komplete scala van de Nederlandse Top 40
alsmede de overbekende evergreens (die
hier gouwe-ouwe en grijze-wijze werden ge-
noemd). Goed hoor, weet je wel?
Een van de hoogtepunten van deze avond
zou het Ensemble National du Senegal wor-
den. Bijna een uur gevuld met primitief-
exotische dansen door een groep Senega-
lezen (ik weet niet hoe een vrouwelijke Se-
negalees wordt genoemd, maar hun aanwe-
zigheid bij deze groep was toch wel duide-
lijk ,,het zout in de pap", als ik dit zo on-
eerbiedig mag noemen) die met vuur af en
toe de zaal in extase brachten. Hun ritme
en lenigheid brachten veelvuldig de handen
op elkaar.
Na dit opwindend schouwspel werd het weer
tijd voor een drankje en een hapje. Heeft
U wel eens de combinatie whisky-snert-en
franse kaas geprobeerd. Moet U doen hoor,
het smaakt voortreffelijk.
Het was inmiddels al een uur of twaalf
geworden en we hadden nog lang niet alles
gezien. Liesbeth List bijvoorbeeld, die en-
kele chansons bracht en op voortreffelijke
wijze begeleid door het Trio Louis van
Dijk. Ook Martine Bijl en Henk van der
Molen waren zeer populair deze avond.
Sommige van mijn collega's wilden zelfs
op een stoel gaan staan om ,,niets te mis-
sen" van Martine.
Na het Jordaan-cabaret, Limbodansers,
Vuurvreters en Jongleurs te zijn gepasseerd
werd het tijd om even te relaxen.
Luisterend naar de rustgevende muziek van
een Balkanorkest dronken we een heerlijk
glas wijn en genoten we van een heerlijke
paprika salade. Een rustig half uurtje had
den we wel nodig om weer op krachten te
komen.
Op naar het restaurant. Dansen op muziek
van het Meteorenkwartet met zang van
Milly Scott.
Opeens was het 2 uur in de morgen. Af-
gelopen met de pret. Dus richting garde-
robe. Jas aan, trap op en de auto halen.
Ik heb U eigenlijk nog niet verteld wat de
reden was van dit feest. Misschien weet U
het al. Natuurlijk vanwege de opening van
het nieuwe distriktskantoor aan de Amster
damse Vijzelstraat.
Ik geloof dat ik namens alle collega's die
mee hebben gefeest, rustig ,,de bank" kan
bedanken voor dit luisterrijke gebeuren.
Zo'n feest blijft je jaren bij. Ook een woord
van waardering en dank aan alle musici,
zangers en zangeressen, acteurs, actrices
en entertainers, alsmede aan diegenen die
de organisatie in handen hadden. Proficiat!
H. C. van Zoest.
23
