PRAATJE
OVER EEN
PUZZE1-RIT
WAU
Verzamelplaats was het Landgoed Schallui-
nen, in de buurt van Baarle Nassau en
Baarle Hertog. Deze beide plaatsen vormen
samen een der grootste rariteiten van Euro-
pa op staatkundig en aardrijkskundig ge-
bied. Loop je door de straten, dan kuier je
soms op Nederlands en dan weer op Bel-
gisch gebied.
De streek is bosrijk, maar mooie oude dor-
pen tref je er niet aan. Wei zie je af en toe
een schilderachtige oude bocrderij. Op 12
mei, even door twaalf uur, reden de tien
autobussen uit Amsterdam en een uit ons
vakantieoord ,,Bos enVen" de parkeerplaats
op. Na zo'n lange ,,zit" krijg je dorst en het
aperatief dat al klaar stond, smaakte best.
Al heel gauw probeerden de meer on-
rustige naturen oude bekenden te ontmoe-
ten. Dat was niet erg moeilijk, want de ter-
rassen en het terrein waren erg overzich-
telijk. Een blij weerzien was het en braaf
werden handen geschud. Maar men moest
nog even geduld hebben. De lunch stond
klaar en het gebod luidde: ,,Aan tafel".
Een ieder zocht zo goed mogelijk een kring
van bekenden op, om deze broodmaaltijd
gezamenlijk zo vreugdevol mogelijk te be-
leven. Vanzelfsprekend behoef ik u niet te
vertellen dat alles was ,,Boter tot den
boom".
De liefhebbers van goedkope sigaretten en
chocolade togen naar Baarle Nassau om in-
kopen te doen; de bezadigde naturen bleven
op het landgoed. Zij haalden aan oude her-
inneringen hun hart op. Daar zaten, ston-
den en liepen dan al die oud-collega's. Na-
tuurlijk, enigszins gebogen en gerimpeld,
maar met twinkelende ogen. Onze haardos-
sen waren of verdwenen, of tot peper en
zout gekleurd, maar daar lette bijna nie-
mand op. De ene mens kreeg in het Leven
nu eenmaal hardere klappen dan de andere
en dat was wel eens zichtbaar. Boeiend en
interessant was het om naar elkaars weder-
waardigheden te luisteren.
Vlug, veel te vlug, brak het uur aan dat wij
het diner moesten genieten. En nu bemerk-
ten wij pas goed, hoe perfect de organisatie
in orde was. Om 420 mensen vlot en vaar-
dig van eten en drinken te voorzien, vereist
wel de nodige zorg, doch ook hier waren de
bestuursleden van de Personeelsvereniging
op alles attent.
Het was de heer Mr. A. H. J. Nord die ons
namens de Raad van Bestuur begroette.
Ondertussen genoot men van de voortref-
felijke spijzen. Nadat wij ,,het A.B.N.-ijsje"
hadden genoten, bracht de heer H. G. Claas-
sen namens ons alien, dank uit voor al het-
geen ons op deze dag was bereid. Een luid
applaus onderstreepte zijn woorden.
Het was een fantastische dag. Hoeveel
handen er zijn gedrukt, hoeveel maal men
wel hoorde: ,,Hoe gaat het toch met jou?",
het is niet te beschrijven. Als nimmer te-
voren genoot men van deze dag. Maar de
weersomstandigheden waren dan ook ide-
aal.
Het werd avond. Hier en daar werden reeds
lichten ontstoken. De zon daalde al meer en
meer. Nog altijd zat men zeer gezellig en
genoeglijk bij elkaar. Maar aan alles komt
een eind en wij moesten aan de terug-
tocht denken. De bestuursleden van de per
soneelsvereniging begonnen dringerder op
te wekken de autobussen weer op te zoe-
ken. Aarzelend zocht ieder zijn plaats. Het
duurde wel even.
Eindelijk draaide toch autobus No. 1 onder
claxongetoeter het terrein af, gevolgd door
No. 2 en de andere nummers.
De terugtocht zou grotendeels in het don-
ker moeten worden gereden. Naar buiten
kijken was er niet meer bij; des te meer ge-
legenheid om te ,,soezen". Zoveel indrukken
vielen niet allemaal tegelijk te verwerken en
nu was het genotvol zich stil en peinzend
naar huis te laten rijden. Het was een
glorieuze dag. Jgn Coefse
Vlak na de oorlog was er bij de bank een
wandelclub, maar die is reeds lang ter ziele.
Want hoewel lopen de natuurlijke voortbe-
weging is van de mens, kan men heden ten
dage maar weinig animo opbrengen om zich
op deze wijze te verplaatsen. De huidige
homo sapiens zit liever op z'n krent, achter
het stuur van zijn voiture. Wij leven immers
in een tijd van welvaart en waarom zuilen
wij het ons moeilijk maken als het makkelijk
ook gaat. Wij zijn zo welvarend geworden
dat er zelfs bankbedienden zijn, die zich een
auto kunnen veroorloven.
Niet allemaal natuurlijk. Uw correspondent
o.a. is nog niet zover, want hoewel hij reeds
meer dan 12 jaar met hartstocht en over-
gave spaart voor de aanschaf van een weg-
pieremechochel, is hij nooit hoger kunnen
komen dan 134 gulden. Maar dit terzijde.
Voor die employes die zich konden verheu-
gen in het bezit van een auto, had de perso
neelsvereniging te Rotterdam, voor zater-
dag 18 april een puzzel-rit uitgeschreven,
waaraan werd deelgenomen met 27 vehikels.
Het vertrek vond plaats op het fabrieks-
terrein van de Erven de Wed. J. van Nelle,
in de Spaanse Polder. Nadat wij door de
Arreme Weduwe op koffie waren onthaald,
ging om negen uur de eerste wagen van
wiek. Pardon, van start. Er werd vertrokken
met tussenpozen van een minuut en ik vond
het allemaal reuze sensationeel. Haast net
zo opwindend als toen ik vroeger met mijn
vader naar de kermis mocht en de baas van
de kermistent op het toppunt van de span
ning uitriep: Dames en Heren! Let goed op
het schudden van het hoofd en het sidderen
van de benen. De dikke dame begeeft zich
nu te water!" Dit starten vond ik iets derge-
lijks. Wagen nummer zoveel aan de start.
Bent U klaarrr? Start." Whoeps, ging dan
de vlag omlaag en wrrrom, wrrrom!!!, vloog
er met een noodgang weer een Eend de
weg op.
De rit die ging door het Westland, was ver-
deeld in drie etappes. Bij het begin van
iedere etappe werd aan de deelnemers nieu-
we instructies ter hand gesteld, maar die
werden niet door iedereen goed gelezen of
begrepen, want men reed nog al eens ver-
keerd. Een der deelnemende auto's b.v.,
reed een weggetje in dat eindigde op een
soort kippenfarm. Hier werden zij ontvangen
18
